Karabin maszynowy Hotchkiss wz.14

Podstawowy francuski ciężki karabin maszynowy okresu obu wojen światowych, stanowił także standardowe uzbrojenie francuskich wozów bojowych z pierwszej wojny światowej. Na uzbrojenie Wojska Polskiego km-y Hotchkiss wprowadzono w 1919 roku – maksymalnie posiadano ich około 2620 sztuk (1936), używanych głównie jako ciężkie karabiny maszynowe na podstawie trójnożnej. Z uzbrojenia oddziałów liniowych wycofano je do 1936 roku. W polskiej broni pancernej karabiny maszynowe wz. 14 używane były początkowo w pojazdach pochodzenia francuskiego: czołgach Renault FT-17 i samochodach pancernych Peugeot.

Pod koniec lat dwudziestych zostały zastąpione przez km-y wz. 25. Karabin maszynowy wz. 14 Hotchkiss działał na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Zamek ryglowany niesymetrycznie przy pomocy klina wahliwego, uruchamianego energią gazów prochowych. Lufa nieruchoma, o dużej masie, chłodzona powietrzem, w tylnej części miała użebrowanie w celu polepszenia chłodzenia. Gwint czterobruzdowy lewoskrętny. Mechanizm spustowy przystosowany tylko do ognia ciągłego. Km Hotchkiss odznaczał się prostą budową (tylko 78 części) i dobrym działaniem mechanizmów, a szybkostrzelnością praktyczną nie ustępował broniom chłodzonym wodą.

Początkowo, w okresie I.w. karabin zasilany był z "tacki" – płaskiej taśmy na 24 lub 30 nabojów, następnie zaczęto stosować taśmę stalową na około 249 – 251 nabojów. W polskich pojazdach pancernych stosowano także połówki taśm (około 128-nabojowe). Był bardzo łatwy w obsłudze. Sekcję strzelecka do prowadzenia skutecznego ognia można było wyszkolić praktycznie w ciągu kilku dni, co było bardzo istotnym czynnikiem, który miał wpływ na wynik wojny polsko-sowieckiej w 1920 r.

Pierwsze ckm Hotchkiss wz.14 przybyły do Polski wraz z pułkami piechoty Armii gen. Hallera oraz w ramach dostaw sprzętu wojskowego z demobilu francuskiego, tak więc na uzbrojenie WP przyjęto je w 1919 roku. W ramach działalności PMWZ w Paryżu w latach 1919-21 do Polski dotarło aż 12.000 sztuk. Do czasu wyboru standardowego karabinu maszynowego dla Wojska Polskiego Hotchkiss wz.14 pozostawał jednym z kilku wzorów i był standardowy dla piechoty polskiej. Była to wówczas jedyna konstrukcja ckm chłodzona powietrzem. Znalazła się na wyposażeniu pułków piechoty z 2,5,6,11,12, 13,20 i 27 Dywizji Piechoty.

W Korpusie Ochrony Pogranicza ckm Hotchkiss wz.14 znalazł się w 1924 roku, kiedy rozpoczęto formowanie batalionów piechoty KOP. Przydzielono po 2 ckmy na batalion. Kiedy w kwietniu 1926 roku rozpoczęto wymianę sprzętu w batalionach 1. i .5 Brygady, 2. i 20. batalion KOP otrzymały po 6 ckm Hotchkiss wz.14. Zakładano, ze wz.14 będzie podstawowym ckm KOP, jednak z powodu jego braków zastępowano go gorszą konstrukcją ckm Hotchkiss wz.25, oraz konstrukcją Maxim wz.08. Według spisów z 1928 roku w KOP służyło już 98 ckm wz.14. W 1929 roku KOP otrzymał 10 sztuk wz.14, redukując liczbę wz.25 do 12 sztuk. Batalion 1., 3.-14.,20.,21.,24., posiadały po 2 ckmy tego typu, natomiast bataliony 15.,19., 22.,23. po 4 ckmy wz.14, a 25.-29., po 8 sztuk. Bataliony 2. i 18. po 8 ckm wz.25, a 16. i 17. po 8 wz.08. Pod koniec 1929 roku nastąpiły zmiany w ilościach broni w użyciu. I tak w batalionach 2.- 4., 11.-13.,18,25.-28. było po 8 sztuk, a wyjątkowo w 14.batalionie KOP "Boryszów" 10 sztuk. Kolejne 6 sztuk pojawia się w KOP w połowie 1930 roku. Ckmy wz.14 znikają ze spisów KOP w 1936 roku, zastępowane Maximami oraz ckm wz.30.

W 1939 roku broń nadal była w użyciu. Znaleźć można ją na stanie Batalionów Obrony Narodowej.

Instrukcja obsługi karabinu maszynowego Horchkiss wz.14 (ze zbiorów P. Sławomira Wiatrowskiego)

Dodaj do Wykop.plDodaj do FacebookDodaj do BlipDodaj do TwitterDodaj do FlakerDodaj do PingerDodaj do zakładek Google

4 komentarzy “Karabin maszynowy Hotchkiss wz.14

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *